What about me?
Blijf op de hoogte en volg Lucas en Chayah
09 Augustus 2012 | Oeganda, Matuga
“What about me?” Er staan dertig kinderen om me heen te gillen, maar de hoge stem van deze jongen raakt me. We zijn net de hele sloppenwijk door gegaan om rijst, suiker en zeep uit te delen en de groep kinderen heeft ons gevolgd naar de auto, waar we kleding uitzoeken voor een aantal baby’s en twee vrijwilligers met moeite ballonnen proberen op te blazen. Tientallen handjes uitgestrekt, wanhopig duwen ze elkaar aan de kant.
“What about me?!” Nog harder probeert hij de aandacht van de dames naar zich toe te trekken. Tevergeefs. De chaos is te groot, de geluiden te hard en de ballonnen raken op.
Oneerlijkheid. Dat is het enige wat ik voel. We hebben deze week tachtig gezinnen eten gegeven, dat had Lucas uitgerekend. Voor maar één maaltijd, had ik gereageerd, en er waren nog zoveel mensen die niets kregen. Zal het ooit genoeg zijn? Hoe meer we doen, hoe meer nood we zien. Kan ik ooit tevreden zijn?
“What about me?” Het jochie blijft schreeuwen als iedereen in de auto stapt. Zijn pijnlijke vraag laat me niet los. En jij dan? Juist jij! Juist om jou heb ik maandenlang deze reis gepland, heb ik geld gespaard en ingezameld, heb ik kilometers gereisd om hier te komen, heb ik alles wat ik gewend ben achter me gelaten en heb ik me in een cultuur gestort waarin ik me nog steeds niet thuis voel. Juist om jou. Zodat ik op dit moment bij jou kan zijn en je kan vertellen dat je goed genoeg bent. Dat je geliefd en waardevol bent. Dit gaat om jou. Ik stap weer uit en geef hem een knuffel. Een glimlach van oor tot oor verschijnt op zijn gezicht. Ook al spreek ik geen Luganda, deze taal snapt hij wel. In de auto vertelt Daniel: “Het maakt voor deze kinderen niet uit wat je ze geeft, maar dat je om ze geeft.”
Nog steeds hoor ik zijn vraag als ik ’s avonds mijn ogen dicht doe. “What about me?” It ís about you, it’s all about you!
“What about me?!” Nog harder probeert hij de aandacht van de dames naar zich toe te trekken. Tevergeefs. De chaos is te groot, de geluiden te hard en de ballonnen raken op.
Oneerlijkheid. Dat is het enige wat ik voel. We hebben deze week tachtig gezinnen eten gegeven, dat had Lucas uitgerekend. Voor maar één maaltijd, had ik gereageerd, en er waren nog zoveel mensen die niets kregen. Zal het ooit genoeg zijn? Hoe meer we doen, hoe meer nood we zien. Kan ik ooit tevreden zijn?
“What about me?” Het jochie blijft schreeuwen als iedereen in de auto stapt. Zijn pijnlijke vraag laat me niet los. En jij dan? Juist jij! Juist om jou heb ik maandenlang deze reis gepland, heb ik geld gespaard en ingezameld, heb ik kilometers gereisd om hier te komen, heb ik alles wat ik gewend ben achter me gelaten en heb ik me in een cultuur gestort waarin ik me nog steeds niet thuis voel. Juist om jou. Zodat ik op dit moment bij jou kan zijn en je kan vertellen dat je goed genoeg bent. Dat je geliefd en waardevol bent. Dit gaat om jou. Ik stap weer uit en geef hem een knuffel. Een glimlach van oor tot oor verschijnt op zijn gezicht. Ook al spreek ik geen Luganda, deze taal snapt hij wel. In de auto vertelt Daniel: “Het maakt voor deze kinderen niet uit wat je ze geeft, maar dat je om ze geeft.”
Nog steeds hoor ik zijn vraag als ik ’s avonds mijn ogen dicht doe. “What about me?” It ís about you, it’s all about you!
-
09 Augustus 2012 - 14:53
Johanna Siegers:
Lieve Chayah en Lucas,
Wat fijn dat je zo veel liefde aan deze kinderen mag geven. ik ben trots op jullie en bid voor jullie. veel liefs van mij. De Here is dichtbij jullie en helpt jullie!!!
Bye!!!
XX,
Johanna -
14 Augustus 2012 - 14:53
Heleen:
Hallo Lucas en Chaya,
Bijzonder hé om in zo'n land te zijn en van alles mee te maken.
Ik geniet van jullie verslagen.
Veel zegen gewenst.
Groet,
Heleen -
22 Augustus 2012 - 19:43
Marlies:
Hoi lieve mensen,
Jeetje wat heftig en ook zoo mooi dat een knuffel zoveel kan geven!
Big Hug
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
