In het spoor v/e nietsvermoedende Afrikaanse vrouw

Het is heet. Verdwaald lopen we langs een weg waar niemand woont. Vrachtwagens en boda's zoeven langs ons heen. Het stof dat ze achterlaten irriteert mijn neus en treitert mijn keel. In het gras en tussen de planten wachten insecten ons op. Maar ik kijk niet om me heen. Mijn blik is strak gericht op de voeten voor mij. Zoals een kuikentje de moederkip achterna loopt volg ik de Afrikaanse vrouw die de weg wijst. Ik zet mijn voeten waar zij is geweest. Ik concentreer me op haar ritme en in mijn hoofd maak ik er een deuntje op. Bij elke pas omhoog negeer ik de pijn in mijn benen. Ik ken het eindpunt niet en weet niet hoelang we nog moeten lopen. Ik probeer er niet aan te denken, ik probeer nergens aan te denken. Alleen aan de printen in het rode zand voor me.

Maar in dit verlaten gebied, ergens in Afrika, ver van huis, onder deze op z'n zachts gezegd oncomfortabele omstandigheden merk ik dat ik geniet. Niet van de brandende zon of mijn vermoeide spieren, niet van de warme lucht die moeilijk in te ademen is of van het lawaai om me heen. Ik geniet van het feit dat ik kan vertrouwen.
Voor even hoef ik niet mijn eigen spoor te trekken of mijn stappen te kiezen. Eventjes hoef ik niet om me heen te kijken om mezelf te beschermen voor wat er op me af komt. Even hoef ik niet te beslissen welke kant ik opga of na te denken waar ik uitkom. En heel even kan ik volgen, kan ik vertrouwen. De vrouw weet waar ze heen gaat en ze zal mij hier niet achterlaten. Het kabaal is niet gestopt en de auto's vliegen nog steeds om me heen, maar ik voel me veiliger dan ooit.

Bij onze bestemming aangekomen betrap ik mezelf erop dat ik had gehoopt dat er geen einde aan dit pad kwam, dat dit uur net iets langer zou duren dan alle anderen. Maar dan bedenk ik me waarvoor we hier zijn: om een meisje van negen jaar te laten zien dat ze geliefd en niet vergeten is. Ik kan direct doorgeven wat ik net heb ontvangen.
Terwijl het meiske in mijn armen vliegt concludeer ik dat ik de beste leerschool heb gevonden om een onbaatzuchtige, goede moeder te zijn: in het spoor van een nietsvermoedende Afrikaanse vrouw.

Lees meer blogs van de reis:
www.chayahgodschalk.com/korte-verhalen

Foto's van het mooiste moment van de reis, met de straatkinderen van Kampala:
www.chayahgodschalk.com/fotografie



Mama heeft geen kinderen

In de vorige blogs is te lezen over Moses, het jongetje dat we van straat hebben kunnen halen. Nadat we terugkwamen van onze vorige reis heeft Chayah een boek over hem geschreven. Het beschrijft niet alleen zijn verhaal, maar ook dat van de vele kinderen die op deze manier moeten leven.
Het boek is bij ons te bestellen en u investeert daarmee in het leven van Moses! Bezoek de website voor meer informatie en een voorproefje: www.chayahgodschalk.com