De eerste drie dagen

Onwetend waren we en zijn we nog steeds over hoe het leven hier is. In ons hart probeerden we ons voor te bereiden op wat we te zien zouden krijgen en wat wij konden betekenen. Maar niets anders dan de eerste ontmoeting met een klein uitgemergeld meisje kon onze ogen zo openen voor deze armoede. Niets anders dan de brede glimlach die verschijnt wanneer je met alles wat je hebt probeert te laten zien dat ze geliefd is, kon ons vertellen hoeveel impact we kunnen hebben op de koers van iemands leven.

Het lieve meisje dat ik beschrijf heet Sylivia. Ze is net vijf jaar en toen ze twee weken geleden gevonden werd was ze vel over been. Ze kon door ondervoeding pas lopen toen ze vier jaar was. Haar moeder had haar bij familie gedumpt, omdat zij opnieuw ging trouwen. Omdat ze op haar vierde nog niet kon lopen dachten ze dat ze behekst was. Ze werd heel lang in een donkere kamer opgesloten en net voordat ze haar naar een heks wilden brengen om haar te 'bevrijden' werd ze gevonden door haar oma, die nooit was gestopt met zoeken. Ze mocht met haar oma mee, maar zij had geen geld om haar te onderhouden. Ze bleef ondervoed en werd heel erg ziek. We hebben haar naar het ziekenhuis gebracht en bleek dat ze malaria had en een oorontsteking, maar gelukkig was het goed te behandelen. Ze woont nu al een paar dagen in het meidenhuis en maakt snelle vooruitgang. Ze speelt, ze lacht, ze danst, ze eet en slaapt goed. Ze kan goed tekenen, tellen en het alfabet uitschrijven. Soms is ze ondeugend omdat ze nu de vrijheid heeft om zichzelf te zijn en te ontplooien.

We vinden het contact met haar familie erg belangrijk en proberen dat ook te stimuleren. Gisteren hadden we een afspraak met haar oma om het huis waar Sylivia nu woont te laten zien. Maar hoe dichter we in de buurt van haar oma's sloppenwijk kwamen, veranderde ze langzamerhand van een vrolijke meid in een stil, schuw meisje. Eenmaal daar gingen we naar de community school waar ze op heeft gezeten. Deze school is bijna gratis en het is er een chaos. Kinderen van alle leeftijden liepen in en uit de twee lokalen door elkaar heen te schreeuwen en de leraren stonden buiten elkaars haar te vlechten.
We waren daar omdat Sylivia's oma dichtbj woonde en we wisten niet waar precies. Een lerares nam haar mee en vroeg aan de groep kinderen wie haar oma was. Iedereen kwam om haar heen staan roepen tot iemand het wel wist. De lerares stuurde haar om de oma te halen en iedereen rende weer het lokaal in. Sylivia bleef achter een paar meter van ons vandaan en stond er verloren bij. Tot een leraar haar bij de schouder pakte. Geen enkel woord kan de angst die op dat moment in haar ogen stond beschrijven. Ze wurmde zich los en rende zo hard ze kon Chayah's armen in. Ze dacht dat ze daar moest blijven...
We probeerden haar uit te leggen dat we alleen haar oma gingen ophalen en dat ze nu bij ons woonde, maar pas in de auto toen we al een eind uit de buurt waren kwam de eerste glimlach weer tevoorschijn. Later liet ze vol tots haar nieuwe huis, speelgoed en kleertjes zien aan haar oma, die zelf haar geluk niet op kon.

Voor ons allemaal was dit een heftige ervaring, maar we realiseren ons nu des te beter hoe traumatisch haar verleden is. En hoe belangrijk het is wat we voor haar kunnen doen. We geven haar liefde, aandacht, eten, medicatie, structuur en zometeen... mag ze ook naar school!

Sylivia is een van de kinderen die we hier opvangen. We zullen jullie op de hoogte houden van haar verhaal.