Moses
Blijf op de hoogte en volg Lucas en Chayah
18 Augustus 2012 | Oeganda, Matuga
Onrustig werd ik die maandag wakker. Iets in mijn hart zei dat ik direct naar Kampala moest rijden. Ook al was het nog maar net licht en was het een reis van anderhalf uur, ik moest gaan. Downtown liep ik mijn gevoel achterna en Lucas liep mij achterna. Links, rechts, oversteken, rechtdoor. Ik wist niet waar ik heenging, maar ik wist dat ik jou zocht.
In jouw straat liepen we eerst aan de linkerkant omhoog. Er zaten meerdere kinderen en we hebben ze allemaal wat te eten gegeven, maar ik wist dat ik er nog niet was. Ik wachtte op die klik.
Tot we overstaken en weer naar beneden liepen. Het was druk en mensen liepen gehaast langs ons heen, maar ik zag je zitten. Vlakbij de weg, met je rug naar mij toe. Wanhopig zwaaide je met je ene hand, terwijl je de andere vragend ophield. Je zag me niet, maar ik zakte door mijn benen en heb een hele tijd achter je zitten huilen. Lucas gaf je eten en ik wilde je eigenlijk vasthouden. Ik had je gevonden. Ik wist niet waarom en ik wist niet waarvoor, maar ik had je gevonden.
Nooit heb je mijn gedachten verlaten. ‘s Nachts hield jouw beeld me wakker. We zijn een aantal keer naar je straat terug gegaan om eten uit te delen, maar ik wilde meer voor je doen. Ik wilde je daar weghalen. Ik wist dat je in een bende zat om te overleven. Dat je ‘s nachts met je lotgenootjes buiten sliep en overal weggejaagd werd. Dat je verkrachting kende, misbruik, diefstal, moord. En dat je daarnaast moest dealen met honger, kou en ziekte. Ik wilde je een betere toekomst geven, maar ik wist niet hoe.
Omdat ik je graag in een veilige omgeving wil plaatsen en je naar school wil sturen, kreeg ik het advies om een social worker in te huren om eerst je familie terug te vinden. Ik moet namelijk van hen en van de rechtbank toestemming krijgen om voor je te zorgen. Mensen die hier al langer wonen vertelden me dat je waarschijnlijk mijlen hebt gelopen om hier te komen bedelen en dat je wel ouders had, maar dat zij niet meer voor je konden zorgen. Het spijt me daarvoor lieverd.
Een social worker zou duur zijn, er zou een hoop geregeld moeten worden en omdat we hier niet zo lang blijven, was het de vraag of het allemaal wel haalbaar was. In de kerk vroeg ik God of ik dit wel moest doen. Met een onbeschrijfelijke wanhoop in zijn stem hoorde ik hem bijna gillen: “GA!!” Blijkbaar geeft hij heel veel om je. Vind je dat fijn om te horen? :)
Afgelopen zondag zijn we weer naar je op zoek gegaan. We liepen aan de overkant en toen kwam je over de drukke weg naar ons toe, weet je nog? Dat was de eerste keer dat ik je ogen goed kon zien. Ik vond het fijn om even bij je te zitten. Ik vroeg nog naar je naam, maar blijkbaar spreek je geen Engels. Dat geeft niet hoor. Ik begreep eerst niet waarom je ineens wegrende, maar toen ik je over de drukke weg volgde zag ik dat je de andere kindjes naar ons toestuurde omdat we eten hadden. Je bent misschien net zeven jaar, maar je zorgt zo goed voor je vriendjes!
Je weet nog niet dat ik bezig ben je leven te veranderen en ik weet nog niet of het allemaal snel gaat lukken. Maar het voelt alsof je mijn eigen kindje bent en ik zal die extra mijl gaan om jou opnieuw te zien lachen. Ik hoop dat je me daarin vertrouwt.
Ik wacht op je.
In jouw straat liepen we eerst aan de linkerkant omhoog. Er zaten meerdere kinderen en we hebben ze allemaal wat te eten gegeven, maar ik wist dat ik er nog niet was. Ik wachtte op die klik.
Tot we overstaken en weer naar beneden liepen. Het was druk en mensen liepen gehaast langs ons heen, maar ik zag je zitten. Vlakbij de weg, met je rug naar mij toe. Wanhopig zwaaide je met je ene hand, terwijl je de andere vragend ophield. Je zag me niet, maar ik zakte door mijn benen en heb een hele tijd achter je zitten huilen. Lucas gaf je eten en ik wilde je eigenlijk vasthouden. Ik had je gevonden. Ik wist niet waarom en ik wist niet waarvoor, maar ik had je gevonden.
Nooit heb je mijn gedachten verlaten. ‘s Nachts hield jouw beeld me wakker. We zijn een aantal keer naar je straat terug gegaan om eten uit te delen, maar ik wilde meer voor je doen. Ik wilde je daar weghalen. Ik wist dat je in een bende zat om te overleven. Dat je ‘s nachts met je lotgenootjes buiten sliep en overal weggejaagd werd. Dat je verkrachting kende, misbruik, diefstal, moord. En dat je daarnaast moest dealen met honger, kou en ziekte. Ik wilde je een betere toekomst geven, maar ik wist niet hoe.
Omdat ik je graag in een veilige omgeving wil plaatsen en je naar school wil sturen, kreeg ik het advies om een social worker in te huren om eerst je familie terug te vinden. Ik moet namelijk van hen en van de rechtbank toestemming krijgen om voor je te zorgen. Mensen die hier al langer wonen vertelden me dat je waarschijnlijk mijlen hebt gelopen om hier te komen bedelen en dat je wel ouders had, maar dat zij niet meer voor je konden zorgen. Het spijt me daarvoor lieverd.
Een social worker zou duur zijn, er zou een hoop geregeld moeten worden en omdat we hier niet zo lang blijven, was het de vraag of het allemaal wel haalbaar was. In de kerk vroeg ik God of ik dit wel moest doen. Met een onbeschrijfelijke wanhoop in zijn stem hoorde ik hem bijna gillen: “GA!!” Blijkbaar geeft hij heel veel om je. Vind je dat fijn om te horen? :)
Afgelopen zondag zijn we weer naar je op zoek gegaan. We liepen aan de overkant en toen kwam je over de drukke weg naar ons toe, weet je nog? Dat was de eerste keer dat ik je ogen goed kon zien. Ik vond het fijn om even bij je te zitten. Ik vroeg nog naar je naam, maar blijkbaar spreek je geen Engels. Dat geeft niet hoor. Ik begreep eerst niet waarom je ineens wegrende, maar toen ik je over de drukke weg volgde zag ik dat je de andere kindjes naar ons toestuurde omdat we eten hadden. Je bent misschien net zeven jaar, maar je zorgt zo goed voor je vriendjes!
Je weet nog niet dat ik bezig ben je leven te veranderen en ik weet nog niet of het allemaal snel gaat lukken. Maar het voelt alsof je mijn eigen kindje bent en ik zal die extra mijl gaan om jou opnieuw te zien lachen. Ik hoop dat je me daarin vertrouwt.
Ik wacht op je.
-
20 Augustus 2012 - 14:43
Heleen:
Lieve Chaya en Lucas,
Wat een bijzonder verhaal ♥... en wat moeilijk om ze niet allemaal te kunnen helpen -
20 Augustus 2012 - 20:08
Greet:
Lieve kinderen
wat een aangrijpend gebeuren. Wij bidden voor jullie en al die kinderen. De HERE zegent jullie en jullie werk -
21 Augustus 2012 - 19:22
Chris Van Beem:
bijzonder hoor. Jullie zijn zoveel kinderen tegengekomen en juist bij dit ene meisje heb je heel sterk het idee dat je meer voor haar mag doen. Nou ja, meer, je mag haar hele leven veranderen en haar moeder worden. Ben benieuwd of het echt zo reeel mag worden. -
05 September 2012 - 16:39
Hannah:
Hoi Lucas en Chayah,
Geweldig dat jullie zo naar Gods stem luisteren! Ik moest na het lezen van dit stukje aan Jesaja 45:8-13 denken. Weet niet precies wat het betekend, maar misschien kunnen jullie er wat mee...
Ik bid voor jullie en voor Gabriel!
Liefs Hannah
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
